Dost Sandığım Kişilerle Yalnızları Oynuyorum

Bir zamanlar yanımda duran gölgeler vardı,
Sözleri tatlı, gözleri sahte bir bahar gibi…
Elimi tuttular, “biz biriz” dediler,
Oysa yolları meğer çoktan ayrılmıştı benden gizli.

Dost sandığım kişiler,
Masada paylaşılan ekmek gibi göründüler,
Ama ilk rüzgârda savruldular,
İlk fırtınada gemiden atladılar.

Gülüşlerimde yanımda olup,
Gözyaşlarımda iz bırakmadan kayboldular.
Sözde kardeş, sözde dost…
Hepsi birer sahneden düşen kostüm parçasıydı.

Şimdi koca bir sessizlikteyim,
Telefonlar suskun, kapılar kilitli,
Kalabalıkların ortasında bir yalnızlık,
Gözlerimde büyüyen koca bir boşluk var.

Yalnızları oynuyorum sahnede,
Ama bu oyun değil, gerçek hayatın perdesi…
Kime güvensem, kimle yürümek istesem,
Ayak izlerimden başka eşlik edenim yok.

İhanetin soğuk yüzüyle tanıştım,
Arkamdan bıçak saplayan sözlerle.
Şimdi öğrendim; dostluk lafla değil,
Fırtınada yanında duranla belli olur.

Dost sandığım kişilerle yanıldım,
Ama yalnızlığımda büyüdüm, güçlendim.
Onlar kayboldu, ben kaldım,
Kendime yoldaş, kendime sırdaş oldum.

Ve artık biliyorum:
Yanında hiç kimse kalmasa da,
İnsanın en sadık dostu
Kendi yüreğinin sessiz çığlığıdır.